سینما مان شان

US

ما

خلاصه‌ی فیلم:

خانواده‌ای زمانی که برای تفریح به شهر ساحلی رفته‌اند،مورد هجوم گروهی ناشناس قرار می‌گیرند و در نهایت حیرت متوجه می‌شوند مهاجمان دقیقا شبیه خود آنها هستند.

امتیاز در سایت IMdb (از ده امتیاز):۷

امتیاز در سایت متاکریتیک(از صد امتیاز):۸۱٪

امتیاز در سینما مان شان(از پنج امتیاز):۳

داستان فیلم:

خانواده‌ای برای گذراندن تابستان به شهر کوچک ساحلی آمده‌اند که ویلایی موروثی در آنجا دارند.مادر خانواده هنوز گرفتار خاطره‌ای تلخ از دوران کودکیست که در پارک ساحلی برایش رخ داده؛به همین دلیل به شدت نگران فرزندانش است.اما پدر که نسبت به همه چیز خوش‌بین است،نگرانی و اضطراب مادر را درک نکرده و جدی نمی‌گیرد.

شب‌هنگام چهار مهاجم عجیب و غریب به ویلا حمله کرده و بی‌رحمانه درصدد مجروح‌کردن و کشتن آنها برمی‌آیند.چیزی که بیشتر از حمله‌ و خشونت مهاجمان باعث وحشت شده،این است که آنها دقیقا شبیه اعضای خانواده هستند و گر چه رفتاری ابتدایی و حیوانی دارند،هیچ هدفی جز آزار و کشتار ندارند.

خانواده‌ی گرفتار تلاش می‌کنند خود را نجات بدهند اما با خروج از خانه متوجه می‌شوند تمام شهر و ویلاهای همسایه هم گرفتار چنین وضعیتی شده‌اند.به نظر می‌رسد گروه بزرگی از همزادها به شهر حمله کرده و تصمیم دارند جایگزین مردم بشوند.

خیلی زود معلوم می‌شود مادر خانواده چندان هم از ماجرا بی‌اطلاع نیست و به همین علت تلاش می‌کند برای نجات فرزندانش،قدم به خاستگاه همزادها گذاشته و مشکل را از ریشه حل کند.

درباره‌ی فیلم:

فیلم نقدها و گزارشات بسیار مثبتی را از بینندگان و منتقدان دریافت کرده اما شخصا تصور می‌کنم همه‌ی این واکنش‌های مثبت بیشتر تحت تاثیر رنگین‌پوست بودن کارگردان و بازیگران اصلی بوده و در واقع جامعه‌ی مخاطبین و منتقدین با نوعی ترحم و اجحاف به فیلم نگاه کرده‌اند.البته شاید این کارگردان تنها کسی باشد که قهرمانان فیلمش واقعا سیاه‌پوست(نه دورگه‌های لطیف‌تر!) هستند آن هم در حالی‌که نقشی انسانی صرف‌نظر از رنگ پوست و نژادشان در فیلم دارند.یعنی حضورشان در فیلم تفاوتی با حضور بازیگر سفیدپوست ندارد و هویت نقش غالب‌تر از رنگ پوست بازیگرانش است.این موضوع واقعا قابل‌تقدیر است.

احتمالا خواندن خلاصه‌ی فیلم برایتان بسیار جذاب و سوال‌برانگیز بوده اما حقیقت این است که فیلم واقعا به اندازه‌ی خلاصه و ایده‌ی اولیه‌اش جذاب نیست.قهرمانان داستان بعد از دیدن اتفاقی چنین حیرت‌انگیز،فقط تعجب کوتاهی دارند و بقیه‌ی زمان را صرف فرار از دست آنها و نجات جانشان می‌کنند.همزادها هم به سرعت به قاتلانی روانی و بی‌نهایت خشن تنزل مقام می‌یابند و هیچ عملکرد چشمگیر دیگری از ایشان وجود ندارد.در واقع اگر در داستان اولیه،این مهاجمان نه همزادها و افرادی کپی شده از مردم،بلکه انسان‌هایی متفاوت می‌بودند باز هم تاثیری بر بخش اصلی فیلم نداشت.

فیلم حتی پا را فراتر نهاده و از ترس اینکه مبادا بیننده توانایی تفکیک این همزادان مهاجم را از نسخه‌ی اولیه نداشته باشد،گروه دوم را با لباس‌های متحدالشکل و ظاهری کمی متفاوت به تصویر کشیده.

به این ترتیب قهرمانان داستان مورد تهاجم گروهی روانی مرگبار قرار گرفته‌اند که باید به هر ترفندی از چنگ آنها بگریزند و اهمیتی ندارد که قیافه‌ی مهاجمان شبیه خود آنها هست یا نه.اینجاست که فیلم به سرعت از یک اثر معمایی و عجیب (و حتی شاید علمی تخیلی) به یک تریلر معمولی و یک اسلشر تکراری تبدیل می‌شود.در نهایت برای خالی‌نبودن عریضه،در پایان هم داستانی تعریف می‌شود که اینجا هم ضعف فیلمنامه به چشم می‌خورد زیرا فیلمساز دقیقا نمی‌دانسته این موضوع را چگونه نشان بدهد پس به همان تعریف یک نفره و بازگویی داستان توسط یکی از شخصیت‌هایش اکتفا کرده.

در هر صورت اگر به تریلرهایی از نوع اسلشر یعنی خون و خونریزی مداوم! علاقه دارید،فیلم گزینه‌ی بدی برای تماشا نیست ولی اگر کمی روحیاتتان لطیف‌تر است،بهتر است قید تماشایش را بزنید.