سینما مان شان

Dream House

خانه رویایی

خلاصه‌ی فیلم:

معلوم می شود خانه ای که ویل ایتنتن برای خانواده دوست داشتنی خود فراهم کرده،در گذشته شاهد اتفاقات ناگواری بوده که زندگی ساکنان امروزش را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.ویل ناچار می شود تلاش سختی را برای محافظت از عزیزانش آغاز کند.

امتیاز در سایت IMdb (از ده امتیاز):۶

امتیاز در سایت متاکریتیک(از صد امتیاز):۶۹٪

امتیاز در سینما مان شان(از پنج امتیاز):۳

داستان فیلم:

ویل ایتنتن تصمیم گرفته برای اینکه اوقات بیشتری را با خانواده دوست داشتنی خود بگذراند،از کارش استعفا بدهد.او از اینکه به تازگی موفق شده خانه ای ارزان قیمت در پیرامون شهر برای همسر زیبا و فرزندان خردسالش فراهم کند،خوشحال و راضی است.

اما کمی بعد او و همسرش لیبی جسته و گریخته از اطرافیان خبردار می شوند که در گذشته اتفاق شومی در خانه آنها رخ داده که طی آن پدر خانواده به نام پیتر وارد،تمام اعضای خانواده اش را به قتل رسانده.بیشتر مردم از اینکه پیتر وارد به جای زندان به یک مرکز نگهداری از بیماران روانی منتقل شده،گله مندند.

ویل ابتدا سعی می کند خانواده اش را از این ماجرا دور نگاه دارد ولی کم کم متوجه می شود امنیت همسر و فرزندانش در این خانه در خطر است.حضور شبانه غریبه ای در حیاط خانه،نشانه هایی از خانواده قتل عام شده که هنوز در خانه موجودند،پیدا شدن وسایل مربوط به ساکنین قبلی توسط بچه ها،سکوت و رفتار عجیب همسایه ها و پلیس منطقه همگی باعث می شوند ویل به جستجو و تحقیق در مورد آن اتفاق شوم ترغیب شود.به خصوص همسایه ای به نام آن پترسون و دخترش که به نظر می رسد از همه جزئیات آن اتفاق باخبرند اما حاضر نیستند اطلاعاتشان را در اختیار ویل قرار بدهند و به نوعی از او می گریزند.

جستجوهای ویل خیلی زود او را به حقیقتی باورنکردنی رسانده و وادار می کند ماجرای کشتار خانگی را پیگیری کند.ماجرایی که خانواده او هم درگیرش هستند آن هم وقتی معلوم می شود پیتر وارد چندان هم بیگانه نیست.

درباره‌ی فیلم:

یک فیلم معمایی جنایی که البته با الگوهایی نسبتا تکراری ساخته شده و حداقل در مضمون می تواند آثار معروفی را به یاد بیاورد.فیلم البته غافلگیریهای خود را دارد اما خیلی زود ریتم داستان برملا شده و بیننده به راحتی می تواند همه چیز را حدس بزند.فیلم از نیمه به بعد و پس از برملاشدن راز بزرگش،به سرعت افول کرده و به یک تریلر دم دستی تبدیل می شود.

ماجرای آن پترسون و شوهرش و مرد مزدور نه تنها جذابیت لازم را ندارد بلکه سریع و در سطح کار شده و نه آن پترسون می تواند بیننده را نگران خودش بکند و نه پیروزی ویل ایتنتن می تواند او را خوشحال کند.حتی آن توضیحات کلمه به کلمه در مورد اسامی نه تنها راضی کننده و توجیه کننده نیست،بلکه بیشتر به یک سطل آب یخ می ماند که برای شیرفهم شدن روی بیننده ریخته می شود!مگر نه این است که ما هر ادعای فلیمساز را باور می کنیم و به همین خاطر هم پای فیلمش نشسته ایم،پس این همه توجیه و توضیح اضافی برای چیست که شخصیتها برای هم (که در واقع همگی به اصل قضیه آگاه هستند) می بافند؟مثلا به هم توضیح می دهند که تو اسمت فلان است و ما فلان صدایت می کنیم!توضیح برای چه،مگر خودش نمی داند؟!میشد اینقدر بازی اسمها تکرار نشود و البته ندانستن اسامی ضربه ای به اصل داستان هم نمی زد.

تنها نکته فیلم حضور ریچل وایز و دنیل کریگ به عنوان یک زوج است چرا که حداقل در زمان ساخت فیلم و تا زمان نوشتن این مطلب به عنوان یک زوج واقعی شناخته می شوند.

اگر به تریلرهای کمی پیچیده روانشناختی علاقه دارید شاید از دیدن فیلم لذت ببرید.درست است که اثر ماندگار و ویژه ای نیست ولی حداقل سرگرم کننده هست.