سینما مان شان

The Lunchbox

ظرف ناهار

خلاصه‌ی فیلم:

ظرف غذایی که یک زن جوان برای ناهار شوهرش می فرستد،به اشتباه به دست مرد دیگری می رسد.همین باعث تبادل نامه هایی میان آن دو می شود که در آنها از احساسات،آرزوها و ترسهای خود می نویسند.

امتیاز در سایت IMdb (از ده امتیاز):۷.۸

امتیاز در سایت متاکریتیک(از صد امتیاز):۷۶٪

امتیاز در سینما مان شان(از پنج امتیاز):۴.۵

داستان فیلم:

ایلا هر روز با دقت ناهار همسرش را تهیه کرده و به سرویس انتقال غذای بمبئی(شبکه ای ویژه و منحصر به فرد از کارگران که هر روز ظهر غذاهای کارمندان بمبئی را از خانه ها و رستورانها جمع آوری کرده و به صاحبانش رسانده و بعد از ظهر ظرفهای خالی را بازمی گردانند) می سپارد.

یک روز ایلا متوجه می شود که غذای دستپخت او به اشتباه به مرد دیگری تحویل داده شده و شوهرش هم احتمالا غذایی اشتباه را خورده است.اما از آنجا که بر خلاف همسر،مرد بیگانه تمام غذا را با اشتها خورده و همه ظرفها را خالی تحویل داده،ایلا حس خوبی پیدا کرده و تصمیم می گیرد با گذاشتن یادداشتی کوتاه در ظرف غذا،موضوع را به مرد ناشناس اطلاع بدهد.

مردی که ظرف غذا را تحویل گرفته،یک کارمند کهنه کار و کم حرف دولتی به نام ساجن است که سالها قبل همسرش را از دست داده و به زندگی یکنواخت و ساکن خود ادامه می دهد.خوردن غذاهای خانگی و خوشمزه ایلا و خواندن یادداشتهای او،روحیه ای جدید به ساجن می بخشد و باعث می شود او هر روز ظهر به شدت چشم انتظار ظرف غذا و نامه باشد.

به این ترتیب نامه های کوتاه میان ساجن و ایلا رد و بدل می شود و آنها در نامه ها،از رویاها و آرزوها و ترسها و تجربیات کوچک خود می نویسند.

درباره‌ی فیلم:

فیلمهای مستقل سینمای هند که معمولا محبوب جشنواره های جهانی هم هستند،اغلب دلنشین و متین و آرام بوده و مخاطبان زیادی در بین اهالی سینمای هنری دارند.این فیلم هم با شخصیتهایی محدود و دیالوگهایی کوتاه اما به یاد ماندنی و البته بازی چشمگیر عرفان خان فقید،می تواند انتخاب درست و خوبی برای تماشا باشد.به خصوص که بر خلاف بیشتر آثار غربی،به عشق و رابطه میان دو انسان،نگاهی فراتر از نیازهای جسمی و جنسی داشته و شأن و منزلتی ستودنی برای هر دو شخصیت داستان فراهم کرده است.

بر مبنای قاعده نانوشته ای که می گوید «درددل کردن برای غریبه ها راحت تر است تا آشناها» زن و مرد فیلم هم از آنجا که یکدیگر را نمی شناسند و حتی چشم در چشم یکدیگر هم نیستند،به راحتی می توانند آنچه را که در دلشان انباشته شده و با کسی نگفته اند،بازگو کنند یا بهتر بگویم بنویسند.مردی که تنها فعالیتش شغل اداری سرد و تکراری است و می خواهد زودتر بازنشسته شده و معلوم نیست بعدش باید چه کند.او هیچ تفریح و دلخوشی جز سیگار و خانه نیمه تاریک و خلوتش ندارد و گاهی از روی کنجکاوی (و نه هیچ منظور دیگری) نظاره گر پنجره گرم و روشن و خانواده شاد همسایه است که درست در مقابل بالکن سرد و خاموش او قرار گرفته.درست در وقتی که او تصور می کند هیچ نقشی در جهان ندارد،زنی شنونده حرفهایش شده و مردی جوان به حضور او احتیاج پیدا می کند تا تنها عضو خانواده اش باشد.زن نیز تمام روزش صرف خانه داری شده و تلاشهایش برای برقراری ارتباط با شوهر سرد و خسته اش،بی ثمر می ماند.حالا او می تواند مردی دلمرده را به غذاهای سنتی خوشمزه و خاطره انگیز بازگردانده و حتی از او بخواهد که سیگار را ترک کند.

البته فیلم به اندازه بیشتر فیلمهای هنری هم کم حرف و بی دیالوگ نیست و اگر از این قبیل فیلمها حوصله تان سر می رود،«ظرف ناهار» آنقدر هم بی تحرک و بی اتفاق نیست که نتوانید تا انتها تماشایش کنید.در کل آن را فیلمی دوست داشتنی و لطیف دیده ام که پیشنهاد می کنم آن را در فهرست آخر هفته خود قرار بدهید.